تجربه های فرهنگی من

تا قرص نشدی، کار فرهنگی بزرگ انجام نده !
حتما می پرسی قرص یعنی چه !؟
شاید این عکس شما را از خیلی از حرف هایی که باید در این مورد بزنم، بی نیاز کند :

قرص بودن یعنی اینکه خودت در این مسیر به جایی رسیده باشی که تا حدی اطرافیانت تو را الگو کنند و این کار فرهنگی که به نیت اصلاح جامعه انجام می دهی تبدیل به یک سم فرهنگی برای خودت نشود.
شاید احساس نیاز کنی و این دغدغه ی انقلابی ات مانع از عدم انجام کار فرهنگی شود،
اما دوست من ! هیچ میدانی اگر خدایی نکرده به واسطه ی زیاده روی در این امر آینده ات را تباه کنی، نه تنها سودی نکرده ای بلکه به یک الگوی بد در این زمینه تبدیل خواهی شد؟ آن وقت هم خودت بیخیال این مسایل شده و از آن زده می شوی و هم با تبدیل شدن به این الگو باعث خواهی شد تا بهانه ای به دست برخی افراد داده و مانع از جذب سایرین به این امر شوی! و این همان سم فرهنگی برای توست.
گاهی به برخی دوستان می گفتم اگر قرار است جلو بیفتیم و مسیر را به افرادی نشان دهیم، قطعا باید این مسیر را بلد باشیم.
اکنون اضافه می کنم:
اینکه نیت اصلاخ جامعه ات را داشته باشی بسیار محترم است. اما اینکه هدفمند کار کنی، مهمترین مسئله است.
به راستی چه باید کرد؟ آیا آینده خود را فراموش کرده و غرق در امور فرهنگی شویم؟ یا بالعکس از این مسایل دور شده و کار را به دیگران بسپاریم؟
شاید برخی مثل بنده نیاز روحی خود را به انجام امور فرهنگی همچون نیاز اساسی بدن به آب دانسته و به خاطر احساس دینی که نسبت به تمامی شهدا و صلحا دارند، نتوانند از این امور فاصله بگیرند اما راه هایی هم هست که از نظر بنده تا حدی بتواند آن ها را در موفقیت در این زمینه کمک کند:
1- برنامه ریزی داشته باش و اهمیت موضوعات مهم را به وضوح، برای همه مشخص کن.
مثلا: وقتی درست برایت اولویت است سعی کن همه را متوجه آن کنی که وقتی درس میخوانی دیگر کاری از تو نخواهند و یا در ایام امتحاناتت از تو قول انجام کاری را نگیرند.
2- استراحت و ریکاوری بعد از انجام هر پروژه ی فرهنگی فراموش نشود. انجام پشت سر هم برنامه ها، توان نو آوری و بررسی برنامه را از تو می گیرد. از طرفی مانع از رسیدنت به امور شخصی و سایر اموری که مربوط به زندگیت هست می شود.

3- شاید گاهی قانع به انجام حدی که بر گردن ماست نباشیم، اما فراموش نکنیم که چنانچه نتوانستیم بیشتر از آن را انجام دهیم خود را سرزنش نکنیم.

4- بیشتر از اینکه به حجم کار فکر کنی به میزان تاثیر گذاری آن فکر کن. لازم نیست جای دوری بروی اول خودت را چک کن، بعد هم خادمان مراسم را.
5- بیشتر از انجام مراسم عنایتت به کادرسازی باشد و اینکه اگر تو هم روزی نبودی مراسماتی با همین کیفیت چه بسا با کیفیت تر از آن برگزار شود. از طرفی باعث می شود تا فشار یک مراسم همواره بر دوش یک نفر نباشد.
6- چنانچه مسئولیت مراسم با شخص دیگری است و از تو درخواست کمک شده، بیشتر از مسئول، درگیر کار نشو. زیرا آسودگی خیال وی بابت برگزاری مراسم باعث می شود تا دیگر نیازی به حضور خودش نبیند و بار سنگینی از مور را بر دوش تو بیندازد.
7- موارد فوق همواره پیوست این مطلب هستند که تمامی امور می بایست با اخلاص صد در صد انجام گردد و چنانچه اینگونه نبود، سعی شود به این حد نزدیک شود تا ان شاالله مصداق آیه شریفه کم مِّن فِئَةٍ قَلِیلَةٍ غَلَبَت فِئَةً کثِیرَةَ بِإِذْنِ اللَّهِ گردد.
التماس دعا